‘Wat was u er snel!’, zegt de dame van het museum bij Kilmartin Glen. We stappen net weer binnen
na een ‘guided tour’ van ruim twee uur langs de prehistorische opgravingen rond
het museum.
‘U belde toch vanmorgen vanuit Nederland dat u zou komen? En dan om half twee op tijd voor de rondleiding. Bent u misschien met een privé-vliegtuig gekomen?’
Stomverbaasd kijken we elkaar aan. Dat zou wat zijn, een privé-vliegtuig.
Bart gaat het omstandig uitleggen. Over gehuurd huis, eerder geweest, locatie, de route..
Ik probeer hem telkens af te breken, want ik vind dit wel wat: iemand die denkt dat wij met een privé-vliegtuig rondvliegen.
‘Ja’, zegt de mevrouw, ‘ik vond vanmorgen meteen al dat u een ‘regal appearance’ had!’
Geestig zeg! Wij allemaal in onze alleroudste kleren, Bart met pet op en in korte broek. Met verrekijkers, rugzakken, bergschoenen, en fototoestel.
Gelukkig zei ze ‘regal’ en niet ‘royal’, want dan had ik haar verdacht van cynisme.
Dit voorval is de bekroning op wat een ontzettend leuke dag is. Een dagje uit naar Kilmartin Glen. Een glen is een vallei die is ontstaan door het smelten van een gletsjer. Dit is dus de vallei bij het dorpje Kilmartin in West-Schotland.
Het is hier adembenemend mooi. Maar wat me ontzettend intrigeert is dat dit gebied al duizenden jaren wordt bewoond. Als je even om je heen kijkt en weet waarnaar je moet kijken, zie je in een paar minuten letterlijk tientallen prehistorische monumenten liggen. ‘Standing stones’, ‘cairns’ en ‘stone circles’.
Deze middag gaan we met een klein groepje onder leiding van twee vrijwilligers een paar uur op pad om meer te weten te komen over dit gebied en de geschiedenis ervan. In de ‘cairns’, grafheuvels, werden mensen begraven. Ze doen wat denken aan onze hunnebedden, waarin ook mensen werden begraven. In en rond sommige ‘cairns’ zijn extra aparte graven te vinden, zogenaamde ‘cists’, uitgesproken als ‘kists’. Dat zijn aparte graven, waarbij er met stenen en dekstenen grafkisten werden gemaakt.
Deze graven waren bedoeld voor belangrijke mensen. Zo is er in een van de grafheuvels een graf te vinden dat is afgedekt met één grote deksteen en maar liefst 18 extra kleinere dekstenen. Dit was waarschijnlijk het graf van een smit uit de bronstijd, waarvan men denkt dat hij uit onze regio naar Schotland is gekomen. Uit de inkervingen op en in het graf zijn beeltenissen te herkennen van bijlen. Deze man heeft mogelijk de kennis over het smeden van brons naar Schotland gebracht! En daarmee begon een nieuw tijdperk in de geschiedenis van dit gebied.
Interessant is dat men klaarblijkelijk zo welvarend was dat men zich het maken van dit soort graven kon veroorloven.
En wat is de functie is van de ‘standing stones’? Geen idee. Mogelijk bedoeld als wegwijzers in het landschap? En de ‘stone circles’, zoals die van Temple Wood? Er zijn mensen begraven en het had een rituele betekenis? Maar welke?
Duidelijk is wel dat dit het gebied was waar oorspronkelijk de koningen van Schotland werden gekroond. Om koning (of koningin) te worden moest je voldoen aan drie voorwaarden. De eerste is dat het volk je geschikt moest achten, je werd dus geen koning door geboorte. De tweede is dat je voet moest passen in een voetafdruk in een rots. Maatje 42, dat is best fors, zeker voor die tijd! En de derde is dat je moest staan op de ‘Stone of Destiny’, een steen die tegenwoordig te vinden is in Edinbrugh Castle. Maar of dit de echte is? Lees er meer over via deze link.
De ‘Stone of Destiny’ speelt ook vandaag nog een belangrijke rol in Schotland, omdat het een belangrijk symbool is voor de mensen die Schotland graag zelfstandig zouden zien.
De ‘Stone of Destiny’ heet in het Gaelic ‘Lia Fail’, en is tegenwoordig ook in vloeibare vorm verkrijgbaar.
Proost!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten